عینک آفتابی آویاتور یا “عینک خلبانی” ابتدا در دهه ۱۹۳۰ توسط کمپانی Bausch & Lomb طراحی شد، زیرا از آنجا که هواپیماهای جدید به مردم، امکان پرواز در ارتفاعات بالاتر و دورتر را فراهم میکردن ، بسیاری از خلبانان نیروی هوایی ایالات متحده گزارش دادند که تابش پرتو های نور خورشید در آنها سبب ایجاد سردرد و کاهش قدرت دید خلبانان میشود.

برای اولین بار نوع جدیدی از عینک های آفتابی با لنزهای سبز معرفی شد که می تواند تابش خیره کننده نور را از بین ببرد، بدون ایجاد دید مبهم ، و با مارک Ray-Ban.

در ابتدا عینک های ریبن با یک قاب پلاستیکی طراحی شده بود. در سال ۱۹۳۷ عینک آفتابی خلبانی جدید به بازار عرضه شد، این عینک با یک قاب فلزی طراحی شده بود و طولی نکشید تا در بین مردم محبوبیت بسیاری پیدا کرد.

با آغاز جنگ جانی دوم و با توجه به اینکه خلبانان نیروی هوایی نیاز داشتن تا هم زاویه دیدشان کاهش نیابد و هم عینک ها به گونه ای باشند که بتوانند صفحات نمایشگر هواپیما خود را به راحتی مشاهده نمایند، تغیراتی ویژه ای در عدسی های عینک خلبانی ایجاد نمود، که در قسمت بالایی عدسی ها پوشش ویژه ای قرار داد و قسمت پایینی عدسی ها را بدون پوشش در نظر گرفت.